Cor Goudriaan (57)
Roeier
Mijn vader zat bij de Koninklijke Roeiers Vereeniging Eendracht (KRVE), de roeiers die alle schepen in de Rotterdamse haven aan- en afmeren. Ik ging als jochie met hem mee. Dus op vroege leeftijd werd ik al enthousiast over het water en de bootjes. Sinds mijn 16e vaar ik zelf. Op mijn 18e ben ik bij de roeiers begonnen.
Vroeger werd dit werk echt met roeiboten gedaan door mannen van staal. Dan was het wie het eerst komt, het eerst maalt. Uiteindelijk is in 1895 de vereniging ontstaan. In 1995 kregen we het predicaat Koninklijk. Bij de KRVE hebben we geen baas, maar een bestuur. Het is je eigen toko, waar je je verantwoordelijk voor voelt.
Wij komen overal, van de Tweede Maasvlakte tot aan de Moerdijk, dag en nacht. Als wij de trossen op de paal hebben gezet, geven we een draai met de hand van ‘heave away’, de kreet om de tros door te halen. We verzorgen ook het vervoer van de loodsen per auto en boot in de haven.
Het allermooiste van mijn werk is toch het varen zelf. Echt genieten. Zelfs storm, dat is alleen maar mooi en spectaculair. We hebben heel veilige bootjes. Bij slecht weer ben je zo op je qui vive, dan gebeurt er niks. Het is juist de routine die het meeste gevaar kan opleveren. Je moet je maat achter het roer blindelings kunnen vertrouwen. We hebben goede collega’s en onze eigen opleiding doet het goed.
Ik vind het nog steeds geweldig werk. Heel jammer dat ik over drie jaar met pensioen moet. Ik denk dat ik het dan wel zwaar ga krijgen. De liefde voor het water gaat best ver. Zelfs tijdens vakanties moet ik bootjes zien. Als ik een schip zie varen, dan kijk ik meteen op de app van KRVE of Shipfinder om meer te weten te komen en te zien welke loods erop zit. Soms wordt mijn vrouw er wel eens zout van, dat het altijd over mijn werk gaat. Ik weet niet wat er op mijn pad komt, maar ik hoop dat ik met de haven verbonden kan blijven.