Gurkaran Gill (36)
Eerste stuurman
Ik kom uit India, in de buurt van Mumbai. Het was voor mij of naar zee gaan of het leger in. Deze baan zag ik als een kans om heel de wereld rond te zwerven. Ik vaar nu 14 jaar. Het is een flamboyant bestaan. Door COVID-19 heb je nu een meer beperkte werkruimte, maar het is avontuurlijk werk, geen gewone negen-tot-vijf baan. Ik heb koffie gedronken in verschillende steden op verschillende dagen van de week. Eigenlijk alle vier de windstreken heb ik gezien.
In mijn werk ben ik verantwoordelijk voor de lading. Ik maak de plannen voor laden en lossen en bereken de ballast, zodat het schip stabiel blijft. Het is continu een grote verantwoordelijkheid. Pas als ik van de loopplank ga op weg naar verlof, kan ik echt ontspannen. Dan ben ik vrij als een vogel, nippend aan mijn whisky.
Ik heb een gezin thuis. Mijn vrouw moet zich veel aanpassen aan mijn werk. We hebben een zoontje van vier. Na de geboorte is ze gestopt met werken om voor hem te zorgen, maar ze wil zo snel mogelijk weer terug aan het werk. Zij is officier in de Indiase luchtmacht. Ik wil zo snel mogelijk terug om de zorg voor ons zoontje even van haar over te nemen. Het is moeilijk te combineren met mijn werk, maar we doen ons best. Het ding met zeelui is dat ze altijd zeggen dat dit hun laatste scheepscontract is, maar we gaan toch weer terug. Het geld en de belofte van een mooie reis zijn te mooi. Misschien nog twee jaar.
Als ik eenmaal aan land blijf, zal dat waarschijnlijk in een baan zijn die met scheepvaart te maken heeft. Misschien inspectie, of op kantoor van de scheepvaartmaatschappij.